మరణం

సమాగమం మరణం నా చిరకాల నేస్తం పిలవకుండానే అతిథిలా వేంచేస్తుంది ఆత్మను ప్రక్షాళనం చేసి కొత్త దేహాన్నిస్తుంది నీడలో నీడై అడుగులో అడుగై ఉంటూ అప్పుడప్పుడు ఆత్మీయంగా ఆలింగనం చేసుకుంటుంది ఎంత స్వాంతన చుట్టూ అల్లుకున్న చీడ పీడల తాళ్ళను పుట్టుక్కున తెంపి విముక్తను చేస్తుంది చీకట్లను తరిమి పరంజ్యోతిని వెలిగిస్తుంది కొత్త దేహం కొత్త ఆట తనతో దాగుడుమూతలు మాత్రం పాతవే పాలూ నీళ్ళలా కలిసే వుంటాం నన్ను పాలను చేసి పది కాలాలు పచ్చగా నడిపించి పొంగుతున్న తరుణంలో నన్నావరించి చల్లారుస్తుంది స్నేహం అంటే ఇదే కదా నేస్తమా! మన సమాగమానికి చేతులు చాచే వుంటాయ్.